1891'deki Kinetoskoptan günümüzün 3B canlanmasına kadar, sinemanın tarihi ve gelişimi hakkında bilgi edinin.
Görüntüleme, hareketsiz fotoğrafik resimlerin bir ekranda kayıt altına alınması ve daha sonra hızla izdüşümü ile hareketi yansıtmasıdır. 19. yüzyıl bilimsel çabasının ürünü olan ürün, son yüzyılda binlerce kişiyi istihdam eden bir endüstri haline geldi ve kitlesel bir eğlence ve iletişim ortamı haline geldi.
Kimse sinema icat etmedi. Bununla birlikte, 1891'de ABD'deki Edison Company , bir seferinde bir kişinin hareketli resimleri izleyebilmesini sağlayan Kinetoskop’un bir prototipini başarılı bir şekilde sergiledi . Öngörülen hareketli resimleri ödeyen bir kitleye (yani sinema) ilk sunan Paris'te Aralık 1895'te Lumiere kardeşlerdi .
İlk önce, filmler çok kısa, bazen sadece birkaç dakika veya daha kısa sürüyordu. Fuar alanlarında, müzik salonlarında ya da bir ekranın kurulabileceği herhangi bir yerde ve bir oda koyulaştırıldığında gösterildi. Konular, yerel sahneler ve etkinlikler, yabancı topraklara bakışlar, kısa komediler ve haber niteliği taşıyan olayları içermektedir. Filmlere öğretim görevlileri, müzik ve çok sayıda dinleyici katılımı eşlik ediyordu - ancak senkronize diyaloglar yoktu, bazen de "sessiz" değillerdi.
1914 yılına kadar birkaç ulusal film endüstrisi kuruldu. Avrupa, Rusya ve İskandinavya Amerika kadar önemliydi. Filmler daha uzun sürdü ve öykü anlatımı veya anlatı egemen bir form haline geldi. Film seyretmek için daha fazla kişi para kazandıkça, etraflarında büyüyen sanayi, üretim, dağıtım ve sergilere daha fazla para yatırmaya hazırlandı, bu nedenle büyük stüdyolar kuruldu ve özel sinemalar yapıldı. Birinci Dünya Savaşı, Avrupa'daki film endüstrisini büyük ölçüde kısıtladı ve Amerikan endüstrisi görece önem kazandı.
Sinemanın ilk 30 yılı, bir sanayi üssünün büyümesi ve sağlamlaştırılması, anlatı biçiminin oluşturulması ve teknolojinin arıtılması ile karakterize edildi.
Renk, renklendirme, tonlama ve şablonla ilk önce siyah-beyaz filmlere eklendi. 1906'da renk ayırma ilkeleri 1909'da halka sunulan İngiliz Kinemacolor işlemi ile 'doğal renk' hareketli görüntüler üretmek için kullanıldı. 1915'ten başlamak üzere erken teknolojik süreçler hantal ve pahalıydı ve renkler 1932'de üç renkli sürecinin ortaya çıkmasına kadar daha yaygın kullanılmadı.
Yansıtılan resimlere senkronize ses eklemek için yapılan ilk girişimler, fonografik silindirler veya disklerdi. Senkronize diyalogu bir araya getiren ilk uzun metrajlı film The Jazz Singer (ABD / 1927), ses için her makaraya sahip ayrı bir kayıt diski kullanan Warner Brothers'ın Vitaphone sistemini kullandı. Bu sistem güvenilmez olduğunu kanıtladı ve yakında film kenarında fotografik olarak kaydedilen optik, değişken yoğunlukta bir film müziğiyle değiştirildi.
1930'ların başında, hemen hemen tüm uzun metrajlı filmler senkronize edilmiş seslerle sunuldu ve 1930'ların ortalarından itibaren bazıları da tam renkli oldu. Ses gelişi, Amerikan endüstrisinin hâkim rolünü garantiliyor ve sözde "Hollywood'un Altın Çağı" nı doğurdu. 1930'lu ve 1940'lı yıllarda sinema, popüler eğlencenin başlıca şekli idi, insanlar genellikle haftada iki kez sinemaya katılmıştı. İngiltere'de en yüksek katılım oranları, her hafta 31 milyondan fazla sinema ziyaretiyle 1946'da gerçekleşti.
Thomas Edison, Kinetoskopta delikli 35mm film kullanmıştı ve 1909'da bu endüstri standardı olarak kabul edildi. Resim, 3: 4 veya 1: 1.33 en-boy oranı olarak bilinen bir yükseklik-genişlik ilişkisine sahipti. Optik ses çıkışı ile en-boy oranı 1.37: 1'e ayarlandı. Diğer formatlarla çok sayıda deney olmasına rağmen, ekran oranlarında 1950'lere kadar hiçbir önemli değişiklik olmamıştır.
Amerika'da televizyonun tanıtılması, sinemaya kamuoyunun ilgisini çekmek için tasarlanmış bir dizi teknik deney yapılmasını sağladı. 1952'de Cineramaprosesi, çoklu parça çevresel ses ile birlikte üç projektör ve geniş, derin kavisli bir ekran kullandı. İzleyicilere daha fazla katılım duygusu verdi ve son derece popüler olduklarını kanıtladı. Bununla birlikte teknik olarak hantal bir yapıdaydı ve geniş ekran sinema, 1953 yılında CinemaScope ve 1955'te Todd-AO'nun piyasaya sunulmasına kadar kullanılmaya başlanmadı; her ikisi de tek projektör kullandı. SinemaScope optik olarak ekranın genişliğine sığdırmak için projektör lensi tarafından yanal olarak genişleyen 35mm film üzerindeki görüntüleri sıktı; Todd-AO filmi 70 mm genişliğinde kullandı. 1950'lerin sonuna gelindiğinde, sinema ekranının şekli etkili bir şekilde değişti, en-boy oranları 1: 2.35 veya 1: 1.66 standart haline geldi.
70 mm film kullanan uzman geniş ekranlı sistemler de geliştirildi. Bunların en başarılısı 2008'de dünyada 311 ekrana sahip olan IMAX olmuştur. Uzun yıllardır IMAX sinemaları özel olarak 2D veya 3D formatlarında yapılmış filmleri gösteriyor ancak IMAX formatında dijital olarak yeniden sahnelenen ve çoğunlukla ek sahneler veya 3D efektlerle popüler özellikli filmlerin versiyonlarını gittikçe daha çok gösteriyorlar.
1940'lı yıllarda denenmiş olan stereo ses de yeni geniş ekran deneyiminin bir parçası oldu. Sinemalar televizyon rekabetiyle mücadelede bir miktar başarı elde etse de, bir zamanlar tuttukları konumu ve etkileri hiçbir zaman geri kazanamadılar ve gelecek otuz yılda izleyici kitleleri azaldı. 1984 yılına gelindiğinde İngiltere'deki sinema katılımları haftada bir milyona kadar battı. Ancak o tarihten bu yana, bu rakam, 1985'te Milton Keynes'de ilk İngiliz çoğulluğunun kurulmasını takiben, şehir dışı çok katlı sinemaların büyümesiyle neredeyse üç kat arttı.
Her ne kadar Amerika en etkili film endüstrisi gibi görünse de, gerçeklik daha karmaşıktır. Çoğu film, uluslararası platformlarda üretilir veya çeşitli ülkelerde üretilir veya bir çok medyada çıkar sağlayan çokuluslu firmalar tarafından finanse edilir. Çoğu kişi, filmleri televizyonda (karasal ya da uydu ya da bir tür videolarda) izliyor ve ayrıca web tabanlı bir yayın aracına doğru ilerliyoruz.
Son 20 yılda, film üretimi hızla gelişen dijital teknolojinin etkisiyle tamamen değişti. Yapımlar halen filmde çekilebiliyor olsa da (ve bu daha da sıradan hale geliyor), düzenleme ve özel efektler gibi sonraki süreçlerin tamamı, nihai görüntüler filme geri aktarmadan önce bilgisayarlarda üstleniliyor. Geleneksel sinema projeksiyonunun netliği, ayrıntısı ve parlaklığı ile paralel ekran görüntüleri üretebilen sayısal projeksiyona daha çok sinema yatırımı yaptığı için, bu nihai aktarma ihtiyacı azalmaktadır. Son birkaç yılda hem sayısal teknolojinin varlığı ile canlandırılan ve canlanan etkinliklerin 3D özelliklerine ilginin canlanması sağlandı.
